در آسانسور های گیرلس فلکه کشش سیم بکسل مستقیماً به موتور الکتریکی متصل بوده و سرعت سفر بسیار بالایی دارند ( از 1 متر بر ثانیه تا بیش از 18 متر بر ثانیه ) و می توانند مسافت زیادی را طی کنند. حداکثر ارتفاعی که میتوان از موتورهای گرلس استفاده کرد تقریبا 600 متر است و بنابراین آنها بهترین و تنها انتخاب برای ساختمان های بلند هستند.

آسانسورهای کششی گیرلس اولین بار در سال 1914 توسط Otis ساخته و در ساختمان Woolworth در نیویورک نصب شدند.در آن زمان نیز این آسانسورها قابلیت بکارگیری در انواع ساختمان ها با هر ارتفاعی را داشتند و سرعت آنها بسیار بالاتر از آسانسورهای هیدرولیکی بود.

سیستم کشش بدون گیربکس، از آن زمان، ثابت کرده که آنقدر بادوام است که حتی تا به امروز نیز بهترین و قابل اطمینان ترین گزینه موجود برای ساختمان های بلندمرتبه است.

این آسانسورها با استفاده از چند ردیف سیم بکسل که به بالای کابین آسانسور متصل شده (در حالت 1:1)  و پیچیده شدن به دور فلکه کشش با زاویه آلفایی که با توجه به وزن و قطر فلکه و سبم بکسل مانع سر خوردن سیم بکسل شود کار می کند. سر دیگر سیم بکسل به وزنه تعادل متصل است که مجموع وزن کابین و وزنه تعادل با همدیگر سیم بکسل را روی شیارهای فلکه موتور تحت فشار قرار داده و سپس با جریانی که از سمت تابلوی کنترل به موتور داده میشود فلکه کشش شروع به حرکت کرده متعاقباََ  آسانسور شروع به حرکت می کند.

آسانسور های گیرلس از ظرفیت 6 نفر تا 21 نفر به صورت استاندارد تولید شده است .

تولید کنندگان بنام این موتورها در جهان شرکتهای “اوتیس” “شیندلر” “Kone” “زیلابگ” “ویتور” “آلبرتو ساسی” و … هستند